دل مــن گــیــرد از ایــّام مــاتــم         

                                                    بُـوَد آشـفـتـه از غــم هـای عـالـم

                    دلم حال و هوایش کربلایی است          

                                                    که عاشق بودنش کار خدایی است

            هـوای کـربـلا دارم بـه سـیـنـه     

                                                    زدیـدارش دلـم یـکـسر غـمـیـنـه

            بـه کـنـجی مـی روم شاید ندایی

                                                    رسد برمن ، دهد دل را جوابی

          خوشا بر هر کسی که شادمان است   

                                                   همیشه همره آن کاروان است

          خوشا بهر کسی که اهل عین است    

                                                  همیشه عاشق مولا حسین (ع)است

          چـه کـردی یـا حسین(ع) بر اهل مردم          

                                                  که هستند عاشق و اینگونه مجنون

           دلـم امــیــدوار کــربــلا اســت              

                                                  بـگـو یـارب دوایـش در کـجـا است

          که بر بـندم بـساط غصه و غم   

                                                  نـگــیرد ایــن دلـم یـکبـاره مـاتـم

           دوای دردم و یــارب دوا کـن                

                                                  دلـم را کـربـلای عـاشـقــان کــن  

                                                                                                                               شاعر : فاطمه حسینی